Vertrouwen
Column in Kijk op Bodegraven-Reeuwijk
Op het moment dat ik herinnerd werd dat ik deze column moest schrijven was ik net in België om met mijn 12 jarige zoon een unieke ervaring te beleven door als vader en zoon te gaan survivallen. Een unieke ervaring omdat het bij ons niet zo vaak voorkomt dat je zo intensief met elkaar bezig bent. Zowel fysiek als in gesprek. Gesprekken om elkaar beter te leren kennen op verschillende gebieden en een (nog) hechtere band te krijgen met je zoon.
Het thema was vertrouwen. Wij moesten onze zoons vertrouwen of, anders gezegd, anders vasthouden.
Na het tent opzetten moesten de jongens, ons avondeten verzorgen, wij mochten niets doen. Voor de zoons een opdracht om samen te werken in een team wat je helemaal niet kent en eten klaar maken wat je (misschien) nog nooit gedaan had. Na het eten moesten we weer, in (blind) vertrouwen achter de jongens aan want zij hadden de kaart en het kompas van de route. Zo was er meer waarbij we elkaar erdoor moesten slepen en op elkaar vertrouwen.
Wanneer ik dan ga naar de politiek dan denk ik aan de commissievergadering van 17 april jl. Kort ervoor hadden wij als fractie overleg gehad met een aantal bezorgde burgers over toekomstplannen die zij hadden gezien. Wat zou er overblijven van hun (beloofde) groene buurt wanneer er flats komen?
We moeten als gemeente duidelijkheid verstrekken, hoe willen we wonen in Bodegraven-Reeuwijk? Wat is het beeld voor Bodegraven-Reeuwijk met zijn wijken en kernen? Hiervoor moeten wij de kaders afspreken waarna we met de (toekomstige) bewoners kijken hoe dit ingevuld kan worden. Natuurlijk zullen dit geen kaders in beton gegoten zijn, we kunnen niet in de toekomst kijken maar wij moeten wel duidelijkheid geven = vertrouwen wekken. Wij hopen op uw vertrouwen.
